Heel bijzonder was ‘t. Dat ik een liefdesbrief, ooit geschreven door een verliefde jongeman voor zijn mooi meisje, mocht gebruiken voor de huwelijksceremonie. Het mooie meisje was eind september de bruid en zij stemde in. Twee prachtige kinderen van 9 en 6 jaar hielpen mij. Zij spraken ieder ‘dichtwoord’ uit. Het was hilarisch en vertederend tegelijk. Ik kreeg er zelf kippenvel van. Zo ook toen de bruid het stof wegblies van het papier waar haar trouwbelofte op stond geschreven. Dit als symbool dat ze zo lang had moeten wachten op het aanzoek. En dan de bruidegom die tijdens het uitspreken van de trouwbelofte sommige woordjes zacht in haar oor fluisterde . . . want dat was iets tussen hen twee. Ik vind het altijd een voorrecht dat ik zo dichtbij een bruidspaar en hun leven mag komen.

Laat ik eens een onderwerp aansnijden dat ik op afstand en met verbazing waarneem. In dit land hebben de babyshowers en de gender reveals voet aan de grond gekregen. Ik voel een licht inwendig verlangen in mij opkomen om mij daartegen te verzetten. Ik ben geen strijder, geen wereldverbeteraar, ik ga nooit op de barricades. Ik zet me echter wel graag in voor “de terugkeer van het gezonde boerenverstand”.

Wanneer vrouwen zwanger zijn is blijdschap absoluut op z’n plaats. Lieve woorden, uitgesproken of op een kaartje, zouden voldoende gelukwensen mogen zijn voor aanstaande ouders. Echter de laatste jaren wordt er nog voordat een baby geboren is een babyshower gehouden. Lees dit woord in alle rust nog een keer, het staat er echt. Ik lees op internet: “Babyshower organiseren? Zo pak je het aan”. Dit betekent dat er ook al een verdienmodel op is gezet.

Onlangs sprak ik een vriendin wier dochter naar een babyshower was geweest. Ze kon er niet omheen en deed mee aan dit feestgebeuren. Nu komt het. Als decoratie hingen er bij de babyshower als versiering vlaggetjes met de tekst “Happy Pushing”. Deze woorden hoef ik moeders niet uit te leggen. . . . Ooit was ik zelf een happy pusher vlak voor de geboorte van mijn twee dochters. Ik zal u zeggen: ik was vooral happy toen het pushen voorbij was.

Zo is er nog een ander event te vieren alvorens de persweeën zich inzetten: de gender reveal. Ik moest er 7 keer op oefenen voordat ik het woord vloeiend uit mijn mond kreeg. Volgens mij zijn er maar twee opties: een jongen of een meisje.                                                                                            

Lieve mensen, er zijn zo van die dingen die over komen waaien uit Amerika. Bij voornoemde events zou ik willen voorstellen dat we ze allemaal keihard terugblazen om het dáár te laten waar het ooit bedacht is. Willen wij dít integreren in onze cultuur?

Vroeger woonden er in mijn dorp diverse families met een grote kinderschare. Een aantal van 16 of 18 kinderen was niet gemiddeld maar kwam wel voor. Toen was het een hele kunst om al deze kinderen eten te geven en in leven te houden. Als de laatste uit huis was, dán pás had je echt wat te vieren. Dán pás had je reden om vlaggetjes op te hangen en knalconfettie in de lucht te schieten.

Passen deze nieuwigheden bij ons of wordt het ons opgedrongen en worden we er behoeftig in gemaakt? Instagram staat vol van deze activiteiten. Laten we van ‘Insta’ vooral niet de leidraad van ons leven maken.

Als je echt iets voor prille ouders wil betekenen, jaag ze dan, wanneer de baby een half jaar oud is en de mama’s en de papa’s het huilen nader staat dan het lachen, vanwege de slapeloze nachten en de tepelkloven die niet willen genezen, naar een sauna mét overnachting om even op adem te komen. Vergis u niet in mij, ik ben er grote voorstander van om het leven te vieren en hang graag de slingers op. Soms stel ik me toch ook nog wijselijk enkele vragen, wetende dat ik de antwoorden nooit voor een ander mag invullen.

Daar loopt ze, met haar vader, door het middenpad, haar toekomstige man tegemoet. Zij draagt de jurk van haar dromen en in het door haarzelf samengestelde boeket zitten zachtroze pioenrozen. Haar aanstaande man wacht haar op met een glans in zijn ogen. Soms is de werkelijkheid mooier dan je dromen.
Daar sta ik dan, als moeder van de bruid, in mijn fluwelen toga. Vandaag mag ik mijn dochter trouwen. Bij het zien van haar voel ik een tinteling onder mijn huid en verlaat een traan mijn ogen.
Ik heb haar mogen baren, haar leren lopen, fietsen en heb haar, samen met haar vader, de grondbeginselen van het leven bijgebracht.
Ik denk aan haar geboorte, haar kinderjaren en aan het loslatingsproces waarin mijn moederrol steeds een andere invulling kreeg. Aanschouwen en vertrouwen. Uiteindelijk ben ik er een kei in geworden.
Natuurlijk krijg ik zo dadelijk een overtuigend JA op de vraag of het hen wel menens is. Zij weten al heel veel jaren dat ze het leven samen aandurven.
Op deze zomerse voorjaarsdag zegeviert de liefde en is er veel om dankbaar voor te zijn. Het gras is vandaag belachelijk groen en wij staan er middenin.

Op Goede Vrijdag 2022 beginnen Thijs en ik aan de R1-fietstocht Arnhem-Berlijn. Een magnifieke route met de zon mee en de koude noordoostenwind met kracht 3 constant tegen. Dan kun je nog eens laten zien hoe flink je bent.
Tjonge jonge, ik meende dat ik ‘t vloeken verleerd was.
We ploeteren 10 dagen, vaak 8 uur per dag. We kunnen onderweg kiezen uit 3 opties: de bewegwijzering, de fietsapp en de kaart. Steeds nemen we de weg die ons het beste bevalt: de kortste.
Dit jaar is Thijs niet alleen ‘the guide’ maar nu hij de vogelcursus heeft gevolgd ook nog eens ornitholoog. Hij wijst naar de buizerds en boomklevers en hoort de veldleeuwerik en de roodborstjes fluiten. Hij ziet een extra dimensie die ik niet zie.
Ik zie en hoor iets anders fluiten namelijk de fietsers op de e-bikes. Voor het eerst in mijn leven werp ik jaloerse blikken richting mensen op elektrische fietsen die ons, fluitend en met twee vingers in de neus, voorbij ‘vliegen’.
Once you see it, you can’t unsee it.
“Wié ben ik wát aan het bewijzen?” flitst er door mij heen.
Waarom tegendraads en star volhouden dat het niet echt is wanneer je de kilometers niet op een echte fiets maakt?
Ik ben om…… nu Thijs nog want we moeten elkaar wel bij kunnen houden. Een e-bike staat nog lang niet op zijn lijstje. Ik zal hem dus moeten marineren om mijn doel te bereiken. Vrouwen weten direct wat ik daarmee bedoel. Mannen hebben doorgaans niet in de gaten dat ze gemarineerd worden.
Nu eerst maar eens genieten van mijn triomf. Na bijna 800 km. op eigen kracht fietsen sta ik onder de Brandenburger Tor.

Vele wegen leiden naar Rome en wij kozen een fietstocht die ons twee vakanties zoet hield. Hans Reitsma was met zijn ’trilogie’ onze gids. Zijn fietstocht vanuit Amsterdam naar Rome is 2150 km. lang. Wij hebben deze in 26 dagen op onze boodschappenfietsen volbracht.
In 2019 fietsten we vanuit Nederweert via Eind, Leveroy, Roermond en de Meinweg de grens over dwars door Duitsland naar de Oostenrijkse grens. Op 28 juli 2021 pakten we vanuit Garmisch-Partenkirchen onze fietstocht weer op. Het was een overweldigend avontuur. We fietsten iedere dag tot het lijf z’n grens bereikte. In 2019 waren er 11 dagen nodig om Duitsland te doorkruisen. In 2021 fietsten we in 2 dagen Oostenrijk in en uit en 13 dagen lang gingen de wielen rond in Italië. Italië maakte op mij veel indruk.
Ik genoot daar van de geuren, het andere licht, het rappe taaltje en van de expressie van de Italianen waarvan je niet kunt inschatten of ze boos zijn of je de hemel in prijzen. Ik moest afzien in de Alpen en de venijnige Apennijnen. Ik was gecharmeerd van de vriendelijke relaxte Italianen en heb gevloekt op het slechte wegdek. De Italiaanse wegen hebben veel weg van een kruimelvlaai waar iemand de kruimels al deels van af gegeten heeft. Iedere nacht sliep ik in een andere kribbe. Iedere ochtend was ik verbaasd over het Italiaanse ontbijt dat voornamelijk uit zoet gebak bestaat.
Overal wil ik zijn, nergens wil ik blijven, ik wil verder want achter iedere hoek wacht weer iets nieuws. Leven in het ‘hier en nu’ gaat me beter af nu dit ‘hier en nu’ alleen maar uit superlatieven bestaat.
Op vrijdag de dertiende ‘kuste’ ik in Rome de Heilige Grond. Het was een bijzondere fietstocht die me vooral geleerd heeft dóór te zetten. Ik ben blij dat mijn lijf en mijn fiets mij ter wille zijn geweest. Rome is één museum! Ze moeten mij er morgenvroeg uitduwen.

Ik heb een dagboek waarin mij iedere dag een vraag wordt gesteld. Elke avond schrijf ik een antwoord op in de vorm van een kort vertelseltje. Vragen zoals: Wat heb je vandaag geleerd? Welke afslag had je beter niet kunnen nemen? Wanneer heb je voor ’t laatst hard gelachen? 365 Vragen staan in dit kleine boekje. Iedere dag klim ik even in de pen.
Vandaag staat er één vraag die ik bijzonder uitnodigend vind: ‘Wat is je grootste verlangen’? Ik hoef niet lang na te denken. Mijn grootste verlangen is dat ik het denken van anderen mensen zou kunnen ervaren en dat dit denken vastligt op een USB-stick. Zo heeft ieder dan zijn eigen USB-stick waar zijn denken op geregistreerd wordt. Vóór het slapen gaan trek je jouw USB-stick uit je hoofd en leg je deze op je nachtkastje. Dit betekent dus ook dat je denken dan stopt en je ‘gedachteloos’ de nacht ingaat. Heerlijk, je brein helemaal in ruste. Dat zou toch heerlijk zijn!
De volgende ochtend sluit je de USB-stick weer gewoon aan en komen de gedachten weer op gang. En nu komt ie: Mijn allergrootste verlangen is . . . dat ik de USB-stick van andere mensen in mijn hoofd zou kunnen steken. Ik zou de wereld niet alleen door míjn ‘bril’ zien maar ook door de ogen van de mensen om mij heen. Hoe denkt iemand, hoe duidt iemand gebeurtenissen en hoe ervaart hij deze? Feiten zijn feiten maar we kleuren ons leven vaak bij door de beleving die wij eraan geven.
Ik zou de USB-stick van een topsporter, van een visser, een muzikant, van een politicus, een kunstschilder of een 100 jarige in mijn hoofd willen stoppen. En ja, om veel discussies voor te zijn, ook die van mijn eigen man.
Zo zou ik kunnen ervaren hoe anderen tegen de wereld aan kijken en ik zou hun talenten mogen ervaren. Wat zou dat geweldig zijn. De drive voelen van een topsporter die altijd sneller en beter wil zijn. Of de rust mogen ervaren die ik bij een visser waarneem. Het kunnen bespelen van muziekinstrumenten zonder ook maar enige twijfel over de juiste toonhoogte. De lange adem bezitten van een politicus die vaak overal de schuld van krijgt. Het talent voelen om alles te kunnen tekenen en schilderen wat je ziet. En de levenslessen te kunnen duiden die een 100-jarige heeft opgeslagen. Wat zou dat gaaf zijn, andermans gedachten denken. Dit alles wél met de restrictie dat ik na enkele dagen weer mijn eigen USB-stick terugkrijg. Want je bent wie je denkt te zijn . . .

2020
Nog een laatste keer draai ik me om en kijk ik naar het bizarre afgelopen jaar. Het was het jaar waarin we veel van wat we altijd als vanzelfsprekend vonden, los moesten laten. Een jaar waarin ik me afvroeg wat naast gezondheid, liefde en chocola mijn eerste levensbehoefte is. Ik wist ’t al maar ben er weer eens in bevestigd: ik moet van tijd tot tijd mensen in de ogen kunnen kijken en ‘vel voelen’. Ik gedij goed wanneer ik me tussen de mensen begeef . . . ik ben een sociaal dier.
Het was een jaar met een wonderbaarlijke vermenigvuldiging van De Drie Wijzen uit ’t Oosten. Tjonge jonge, wat waren er veel C-vragen met daarop veel overtuigende en uiteenlopende C-antwoorden. Een warrige tijd waarin we hebben ervaren dat er veel waarheden zijn. We vinden het blijkbaar heel normaal om overal iets van te vinden. Wat is dat toch met die geldingsdrang die steeds heftiger wordt? Een verworven recht of een behoefte van het ego?
In dit jaar bleek nog maar eens hoe rijk maar ook hoe behoeftig we zijn. Met de winkeldeuren op slot kopen we grenzeloos online. Vorige week maakten de bezorgers overuren en brachten op één dag 1,7 miljoen pakjes rond. “Het enige waar wij nog tekort aan lijken te hebben is schaarste” hoorde ik Theo Maassen ooit zeggen.
Met vertrouwen kijk ik ’t nieuwe jaar in de ogen. Ik heb zin in de dagen die in de lucht hangen. Ik hoop ze weer in vrijheid in te kunnen vullen. Zelfbeschikking is een woord dat ik adem. Niemand heeft ooit de intentie gehad dit van me af te pakken. Aanpassen en conformeren waren de lessen die we het afgelopen jaar moesten leren. Iets waar vorige generaties beter in waren dan wij. Iedere generatie leert iets af en iets bij.
Ik wens een 2021 waarin respect en humor het winnen van de geldingsdrang. Hoop ik op een wonder? Wie niet in wonderen gelooft is geen realist.

Binnenkort ben ik jarig. Tot aan mijn vijftigste levensjaar heb ik mijn verjaardag ieder jaar stevig gevierd. Familie en vrienden vulden op die dag ons huis. Heerlijk vond ik dat. Mijn vijftigste verjaardag heb ik destijds groots gevierd met een vrouwen- en een mannenfeest, los van elkaar. Met vrouwen ging ik aan de wijn en met mannen trok ik de natuur in. Twee prachtige albums met mooie woorden en dito plaatjes herinneren mij aan deze waardevolle uren.
De laatste 7 jaar vier ik mijn verjaardag in stilte, met man en meiden. Raar vind ik het, dat ik niet meer bij de jongeren hoor terwijl ik me van binnen nog heel jong voel. Dit had ik, toen ik jong wás, anders ingeschat. Ik meende namelijk dat de oudjes altíjd al oud waren en dat ík altijd jong zou blijven. Mijn paspoortleeftijd komt niet overeen met mijn gevoelsleeftijd: deze laatste is 35 jaar. Mijn spiegel vertelt me wat anders, dus die negeer ik zoveel als mogelijk.
Ik ben visueel ingesteld en denk in plaatjes.
Ik zie het leven als volgt: wanneer een mens wordt geboren leert hij kruipen en kruipt hij richting een groot podium. Hij kruipt aan de voorzijde de traptreden omhoog. Eenmaal óp dat podium recht hij zijn rug, loopt hij verder en komt hij van tijd tot tijd in de spotlights te staan. Op díe momenten, op dagen van geluk, staat hij vol in het licht. Topmomenten in zijn jeugd, de dag waarop hij zijn lief ontmoet, de dag waarop hij met z’n lief trouwt, de geboorte van zijn kind, de mooie vakanties, de hoogtijdagen uit zijn leven.
We weten ons allemaal de dagen te herinneren waarop we tot bloei kwamen. Ze duren nog steeds voort.
Bij licht hoort schaduw. In ieders leven waait van tijd tot tijd een kwaaie wind.

Er rust echter één verplichting op dat podium: ‘DOORLOPEN!’ Je bent namelijk geneigd te denken dat het leven één oneindige speelplaats is. Maar aan de achterzijde van dat podium wachten wederom traptreden…… omlaag. Die wil je, wanneer je in de bloei van je leven bent nog niet zien.“All things must pass” zong George Harrison. Ik denk dat hij het over díe andere traptreden heeft . . . . die ik voorlopig nog niet in mijn vizier wil krijgen. Ik blijf hunkeren naar nieuwe uitdagingen en ga plannen maken voor nu en ergens in de toekomst, want dat is wat jonge mensen doen!

Enkele weken geleden was ik uitgenodigd voor een samenzijn met een groep mensen die ik nauwelijks ken. Wij zaten die avond in een prachtige ambiance samen aan een diner. De telkens wisselende tafelschikking zorgde ervoor dat we bij iedere gang in ander gezelschap zaten. Nou ben ik van nature een echte vragensteller. Niet dat het mij altijd om de antwoorden gaat. Door het stellen van vragen geef je mensen aandacht. Bijvangst is dat er een gesprek op gang komt. Het is soms ook meer om erachter te komen wat er in iemands leven gebeurt en wat de drijfveren van iemands doen en laten zijn. Wat mij altijd opvalt is dat wanneer je mensen bevraagt, deze doorgaans heel graag antwoord geven. Vaak zitten mensen vol van hun eigen leefwereld, overtuigingen en meningen. Ze gaan vervolgens helemaal op in hun eigen waarheden en dan wordt er vaak vergeten een tegenvraag te stellen. Zo zat ik die avond aan tafel met ‘een zakenman in ruste’ die na zijn pensionering een eigen adviesbureau was gestart. Hij had meer dan 75 adviseurs in dienst. Toen ik hem vroeg of hij zelf ook openstond voor advies gaf hij aan: “Alleen als iemand mij een beter advies kan geven dan dat ik zelf zou geven”. Ik ga ervan uit dat deze wijze man feedback als een geschenk ziet. Aan een andere tafel vroeg ik aan de heren: “Welke mannen zitten hier bij mij aan tafel? Wat doen jullie in jullie leven en wat doen jullie niet (meer)? Er kwam ook hier weer een leuk gesprek op gang. De avond vloog om en ik was nog lang niet door mijn vragen heen. Eenmaal op weg huiswaarts realiseerde ik me echter dat ikzelf nauwelijks een wedervraag toegespeeld had gekregen. Niet erg hoor, ik ben getrouwd. Ik ben gewend om te luisteren 🙂 Ik moest denken aan een uitspraak van Herman Finkers. Toen deze enkele jaren geleden ziek werd zei hij tijdens een conference: “Toen ík ziek werd hoorde ik wat ánderen mankeerden”. Met andere woorden . . . mensen vragen aan je hoe het met je gaat en vervolgens vertelt de vragensteller zijn eigen verhaal. En soms slaat de verteller veel zijstraten in waar je niet op zit te wachten. Ik ben dan ook nooit te beroerd om te zeggen: “Doe mij maar de korte versie”. Uiteraard ben ik ook maar een mens en zit ik van tijd tot tijd zelf op de praatstoel. Toch realiseer ik me dat wanneer je het recht meent te hebben om te spreken je ook de plicht hebt om te luisteren. Of zoals een oude Chinese wijsheid luidt: ‘De reden dat mensen twee oren hebben en maar één mond is dat het dubbel zo moeilijk is om te luisteren dan om te spreken’.

In gesprekken met mijn bruidsparen stel ik natuurlijk altijd de vraag: “Waar hebben jullie elkaar leren kennen?”. Zou een trouwambtenaar deze vraag 50 jaar geleden hebben gesteld, zou het antwoord vaak hebben kunnen luiden: “Op de kermis of tijdens het huwelijksfeest van mijn broer of zus”.
Zo ging dat vroeger. Er waren maar weinig gelegenheden in een jaar waarop jonge mensen elkaar konden ontmoeten en waarbij het liefdesvonkje de kans kreeg vlam te vatten. De term ‘dubbele familie’ kwam toen dan ook vaak voor. Ván een goede bruiloft kwám een goede bruiloft.
Sinds Tinder zijn intrede heeft gedaan is dubbele familie een zeldzaamheid geworden. Jonge mensen swipen zich een slag in de rondte. Alles is te krijgen: op kleur, op lengte en op gewicht.
Onlangs zei een bruidegom: “Op mijn Tinder-profiel had ik een zoekfunctie van 10 km. aangegeven want met míjn uiterlijk moest het zeker lukken om binnen die straal een goed ogende schoonheid te vinden”. Of het hem gelukt is? Jazeker, ze is niet alleen mooi maar ook zeer sympathiek. Ik mag hen in het najaar trouwen.
Hij vertrouwde me verder nog toe: “Een vriend van mij moest echt in een veel grotere straal zoeken. Zijn filter gaf een reikwijdte van liefst 100 km. aan. Als je niet vooraan hebt gestaan toen moeder natuur de knappe koppen en welgevormde lichamen uitdeelde, moet de zoekfunctie soms zelfs over landsgrenzen gaan, wil je nog kans maken op succes.
Dit zijn toch allemaal vertelsels waarbij ik lichtelijk mijn wenkbrauwen op trek.
Mijn man heb ik leren kennen op de biljarttafel van café de Kleine Winst hier in het dorp. We zaten met de rug naar elkaar en draaiden heel toevallig op hetzelfde moment onze gezichten naar elkaar toe en raakten in gesprek. Binnen één uur werd mijn hart en mijn instinct geraakt. Natuurlijk wist ik ook wel dat wanneer je op zoek bent naar een knappe jonge God je meer kans maakt bij de Kleine Winst dan bij de Heemkundevereniging. Dus bij die laatste heb ik nooit gezocht.
Tijden veranderen en dat is maar goed ook. Ik kan die jonge mensen van nu goed volgen. Veel van de mensen die ik trouw hebben elkaar leren kennen via het digitaal kanaal. Je geeft aan waar je naar op zoek bent en Tinder regelt dat je het krijgt. Iedere generatie heeft zijn eigen ‘zoekfunctie’.
Ik vraag me alleen af hoe dit alles zich gaat ontwikkelen.
Ik moet denken aan mijn HelloFresh pakket dat ik drie keer per week thuis bezorgd krijg. De ingrediënten, de kruiden en de receptuur vormen een totaalpakket. Zo leer ik nieuwe smaken waarderen. Het leven proeft iedere dag een beetje anders.
Zou dát misschien toekomst worden in datingland? Iedere week iets nieuws thuis laten bezorgen en als hij of zij niet bevalt: geen probleem . . . . het is wekelijks opzegbaar.
Ik kijk naar buiten, mijn ega ligt lekker in de tuin te genieten van zijn favoriete muziek. We zijn 36 jaar verder. Ik bekijk ‘m en denk: je bent nog steeds een interessante man. . . . ik ga het abonnement verlengen!