Even twijfelde ik . . . ga ik een cursus mindfulness doen of spring ik op de fiets om het koppie leeg te krijgen? Ik koos voor het laatste. Op de fiets heeft het hoofd geen last van keuzestress. Er zijn maar vier opties: linksaf, rechtsaf, rechtdoor of afstappen. Vorige week woensdag vertrok ik samen met Thijs op de fiets naar Parijs. In de best denkbare omstandigheden, met de zon in de ogen en de wind in de rug, fietsten we in 6 dagen naar de stad van de liefde. Een stad die zich de laatste maanden niet van zijn meest amoureuze kant heeft laten zien. Ik was onder de indruk van alles wat ik onderweg zag. De provincie Luik waar iedere tuin op een milieustraat lijkt. De provincie Namen met de prachtige kasteelboerderijen, het glooiende Noord-Franse landschap met de immens grote koolzaadvelden. De natuur onderweg was adembenemend mooi, de vergezichten magnifiek. We hebben 500 km. gefietst en geploeterd inclusief de omzwervingen en nachtelijke dwalingen. Eén groot avontuur was het. De tocht leidde ons langs mooie authentieke dorpjes met een hoog Eynderhoofgehalte. De bewoners leken vaak ‘in ruste’. Geen winkels, geen restaurants, luiken en deuren dicht, soms een tikkeltje saai. Drie avonden zijn we zonder warm eten naar bed gegaan . . . Het lijf had vaak meer behoefte aan rust dan aan eten. Ik kuste de voeten van de boulanger die nog un pain voor ons had liggen. De levendigheid in de dorpjes ligt ver beneden het Nederlands niveau. Thijs was mijn guide. Hij wist ons via de stand van de zon altijd weer in de goede richting te duwen. Hij spreekt de taal, ik ken alleen de woorden. Bij de patissier maakte ik de grootste blunder. Ik meende te vragen: “Heeft u ook een ijsje?” . . . maar mijn woorden bleken “U bent een gletsjer” te betekenen. Toch goed dat me dit ver van huis gebeurt. Ik kan het iedere fietsliefhebber aanraden. Vraag jezelf niet af of je het kunt, stap de fiets op en begin er gewoon aan. De weg is het doel, Parijs daadwerkelijk bereiken is bijvangst.
Geef een reactie