Na 22 jaar besluiten te trouwen is best ‘een ding’. We wilden beslist niet zo’n toestand waarbij de regie in andermans handen zou komen te liggen. Hebben we nooit gedaan dus nu al helemaal niet. Dan denk je al snel aan een leuke locatie. Maar dan… hoe vul je dat in. We wilden persé geen kleffe toespraakjes. Ook niet te veel mensen. Geen poespas.
Susanne kwam met het idee om eens met Gerda, de hartenvrouw, te gaan praten. ‘Daar gaan we dan’, dacht ik. Na wat tekst en uitleg van Susanne kon ik me daar toch in vinden. En dus…
In de veronderstelling dat we eventjes wat dingen gingen doorspreken m.b.t. Gerda’s ceremoniële toespraak, rolden we daar tot onze verrassing pas na enkele uren naar buiten. Gerda had een heerlijke lunch voorbereid en dan gaat praten ineens als vanzelf. Het voelde goed om daar te zijn en het was een plezierige ervaring om over ons zelf te vertellen. Hoe we elkaar hadden ontmoet en hoe we de eerste 22 jaar van onze relatie zo’n beetje hadden ingevuld. Maar ook onze relaties met vrienden en familie kwam aan bod. Onze jeugd, opleiding, ambities en onze passies. Uit die brei van verhalen wist Gerda de juiste ingrediënten te halen die onze trouwdag tot een onvergetelijke dag maakte.
Onze huwelijksdag is een goed bewaard geheim gebleven voor onze familie en onze vrienden. Met een smoes zijn de voor ons belangrijke mensen naar de trouwlocatie gelokt. Pas toen wij binnen kwamen, met Gerda, gingen hier en daar een paar lichtjes branden, toen viel het kwartje. Op zich al bijzonder. Maar wat je zelf op dat moment ook niet weet, is wat Gerda over ons zou gaan vertellen. Dat deed ze heel mooi, ontroerend maar ook heel geestig. Het was maar een kleine setting en alle aanwezigen werden in het verhaal betrokken. Iedereen speelde een rol en dat was aan de reacties te merken. Er kwam hier en daar een traantje te voorschijn maar er werd vooral veel en oprecht gelachen.
Kortom, we zijn blij dat we het zo hebben gedaan, het was ons verhaal en onze dag!