Hoe toevallig. Net vandáág krijg ik een mail binnen van het bruidspaar dat ik precies 5 jaar geleden mocht trouwen. Mijn eerste bruidspaar welteverstaan. Net zíj herinneren mij eraan dat ik als trouwambtenaar mijn eerste lustrum te pakken heb. Ik kan me nog goed herinneren dat ik hen tijdens het kennismakingsgesprek vroeg: “Is dit jullie eerste huwelijk?” waarop zij toen antwoordden: “Jazeker, wij zijn nog nooit eerder getrouwd”. Mijn reactie: “Dan hebben we samen wat te vieren want jullie huwelijk wordt ook mijn eerste huwelijk als trouwambtenaar”.
Ik vind het heerlijk van hen te horen en te vernemen hoe het met hen gaat. Ze schrijven oprecht en eerlijk dat ze nog steeds gek zijn op elkaar en dat ze open naar elkaar uitspreken dat hun liefde in die 5 jaar wel anders is gaan voelen. “Je leert steeds meer over elkaar en ook over elkaars gebreken” zo lees ik in hun mail.
Tja, daar wordt de spijker op z’n kop geslagen. Er komt een tijd dat er geen rozenblaadjes meer op het bed liggen en dat je niet iedere dag hoort dat je zo heerlijk ruikt of er onweerstaanbaar mooi uitziet. Ik moet even diep graven…..
Volgens mij ligt daar ook niet de essentie van een relatie. Het zit ‘m niet in dat wat je zegt. Het zit ‘m in hoe je dat laat zien. Als alles goed is laat je elkaar tot bloei komen en zorg je dat de ander zichzelf blijft zien.
Hou je elkaar vast, als het leven zich van zijn zwarte kant laat zien, of loop je net dán weg? Het leven wrijft en schuurt en het komt van tijd tot tijd in volle kracht over je heen. Het vormt je als persoon maar ook als koppel. Het is makkelijk zeggen: “ik hou van jou” maar hóe je dat doet is vele malen belangrijker dan de keren dat je het uitspreekt. En dan pak ik toch even terug op de woorden van mijn vader die ooit resoluut zei: “Haoje van, det hoofdje neet d’n hieele tieed te zegke, det môjje gewoeen doon!”.
Gisteren las ik in een artikel dat 41% van de huwelijken uiteindelijk strandt. Ik vraag me af waar dat aan ligt. Heeft het verlangen om constant gelukkig te zijn onze realistische kijk op het leven vertroebeld? Geluk zou toch bijvangst moeten zijn en geen doel op zich? Wellicht worden we net gelukkig van de gedachte dat we niet de hele tijd gelukkig hoeven zijn. De minder mooie kanten van een relatie ontvluchten of wegpoetsen is je verstoppen voor de werkelijkheid. Wanneer je JA zegt tegen elkaar dan zeg je JA tegen het hele pakket en niet alleen tegen het attractieve stuk van je partner.
Tijdens een ceremonie stel ik altijd de vraag of er nog gasten zijn die het bruidspaar een tip mee willen geven voor een lang en gelukkig huwelijk.
Vorige week nam de vader van een bruidegom het woord en trapte een open deur in: “De sleutel van een goed huwelijk zit ‘m in het besef dat je moet geven en nemen, wetende dat je altijd méér moet geven”.
Ik vroeg toen maar gelijk aan zijn partner of zij óók gewend was om meer te geven. Zij knikte bevestigend……..
Geef een reactie