Wat is het toch een bijzonder iets . . . een familieband. Hoe komt het dat in sommige families het geluk in de onderlinge verstandhoudingen niet op kan en het binnen andere families vaak kommer en kwel is? Waar zit ‘m de crux? Wat is het toverwoord voor een goede verstandhouding? Volgens mij is dat er gewoonweg niet. Toch, onlangs op een familiedag, gooide ik dit onderwerp eens in de groep. Hoe komt het dat onze band zo aangenaam is? Als antwoord kreeg ik: ‘Omdat …we elkaar altijd de ruimte geven, ruimte om onszelf te zijn wanneer we samenzijn. Altijd geïnteresseerd in wat de ander te zeggen heeft en altijd luisteren zonder oordeel. Zeggen wat je van iets vindt zonder je te hoeven verdedigen’. Tja, als dat de basis vormt van samenzijn, dan hunker je naar die ontmoetingen.
Ik heb een broer en zus waarmee ik me graag omring. Zij hebben partners die toevoegen in ons familiegeluk. Mijn schoonfamilie is groot. Mijn man komt uit een gezin van zes zonen en één dochter. Allemaal mensen waar ik een zeer plezierige band mee heb. Hun partners zijn stuk voor stuk boeiende mensen. De onderlinge verbondenheid voelt comfortabel. We zoeken elkaar op zodra daar behoefte aan is en we laten elkaar vrij als dat beter is. Familie betekent voor mij méér dan een bloedband; het betekent vooral ook vriendschap.
‘Vriendschap is een illusie’ zong het Goede Doel al heel veel jaren geleden. Ik ben het daar niet mee eens. Naast mijn familie vormen mijn vriendinnen (lees hier ook vrienden) een ‘gelukslaagje’ in mijn leven. Zij maken me beter bestand tegen de hindernissen die er te nemen zijn in dit leven.
Met vrienden kun je delen, álles delen. Ze zijn betrouwbaar, geven eerlijk advies en sturen je bij. Van vrienden leer je, je weet hoe ze over dingen denken en dat geeft je het inzicht om ‘t op sommige momenten op hun manier te doen. Ze zetten je recht als dat nodig is. Ik voel me gezegend en beschouw velen om mij heen als vrienden.
Zo zat ik deze zondagmorgen weer met mijn fietsdames op onze stalen rossen. Wanneer je naar onze outfit kijkt zou je denken dat we regelmatig de nodige colletjes bedwingen. Het is niet wat het lijkt . . . met hen verzink ik graag, in bermen en bossen, in diepgaande gesprekken. Ik heb ooit gezegd dat vrienden van nu de kerkgang van vroeger vervangen. Je kunt je aan je geloof vasthouden maar nog liever hou ik me vast aan goede vriendschappen.
En toch is niet iedere vriendschap bedoeld een leven lang te duren. Onlangs sprak ik hier met een jong koppel over. Wat betekent vriendschap voor jullie? Loyaliteit, warmte, aandacht…. maar soms loopt een vriendschap af. Dan staat je nog maar één ding te doen: Met achting je hoed afnemen en de ander bedanken voor alles wat in de vriendschap voor ieder van waarde is geweest.
Vriendschap is vrijheid in verbinding. Niet claimen en niet trekken, de ander vrij laten en zuinig zijn op je eigen vrijheid. Vriendschap is géén illusie, althans dat is míjn conclusie!
Geef een reactie